San Francisco Airport

In het zonnetje nog wat lezen, en gewoon lekker buiten zijn. Straks moet ik weer twaalf uur in het vliegtuig zuurstof uit blik zitten happen. Ik moet zeggen het went wel. Sinds ik naar Nieuw Zeeland ben gevlogen is elke reis die korter is, een makkie.
San Francisco Airport heeft een bijzondere architectuur. Speelse, vloeiende lijnen, maar ook strakke vlakken. Ontspannen sfeer. Past bij de stad. Hier kom ik nog wel eens terug... al was het alleen maar om nog een keer in dat MSG-vrije Chinese restaurant te eten.

Beelddenken aan zee

Heb vanmiddag in het museum de Denker van Rodin gezien en zit hier nog een beetje na te denken. Op de achtergrond zakt de zon in de oceaan. Ik zit in het Cliffhouse. Iets verder om de hoek begint de baai. Deze plek hoort tot de leukste uithoeken in de wereld.
Gisteren ben ik op Alcatraz geweest. Dat zet je ook aan het denken... Prachtig eilandje, mooie natuur en dan die idiote gevangenis erop. Daar hadden ze niets anders te doen dan denken. Op de tape van de audiotour vertelde een gevangene dat hij zich bezighield door te visualiseren. Hij kon alles voor zich zien wat hij maar wilde.
Die Denker van Rodin, gevangen in zijn onwrikbare lijf, zit die dat ook te doen?

Make love not war

Als oudere jongere en latente hippie moest ik natuurlijk Haight-Ashbury zien, de wijk waar de flowerpower zo'n beetje is begonnen. Zowaar nog een 'make love not war' sticker op de kop getikt. Zo'n sticker heb ik ooit, toen ik nog op het gymnasium zat, op een affiche van het leger geplakt, die op het bord in de hal hing. De rector was woedend en daagde de jongeman die dat gedaan had uit zich voor de hele school te verantwoorden. Toen hij eindelijk geloofde dat dat kleine meisje met die vlechtjes uit de eerste klas het had gedaan, was hij wel zo sportief me de speech te laten houden. Ik kwam nauwelijks boven het spreekgestoelte uit, maar hield een vurig pleidooi tegen de oorlog!

Het geluid van de tram

Het werk zit er weer op, en we gaan nog een paar dagen naar San Francisco. Het eerste wat ik doe is een ritje met de kabeltram. Niet te geloven hoe steil dat ding omhoog kan. Wat een gekke stad, zo op die heuvels gebouwd. Als je dan aan de haven komt, de Marina, dan begrijp je wel waarom ze daar zijn gaan bouwen. Wat een uitzicht! We hebben regen en storm, maar tussen de de buien door is de hemel prachtig.
Voor liefhebbers van oude trams is dit het paradijs! Niet alleen de kabeltrams zijn oud, maar er zijn ook lijnen waar oude trams uit de hele wereld rijden. De geur, de kleur van het hout en vooral het geluid van de bel voeren me terug naar de tijd dat ik met de tram naar school ging, in Den Haag. Ik was toen zes jaar en de stad was groot, onbekend en toch een beetje van mij. Net als San Francisco nu.

Mijn zelfje

Autisme komt eigenlijk van het woord 'eautos' dat 'zelf' betekent. Maar eigenlijk is een autist zich niet bewust van dat 'zelf', een autist leeft in een wereld waar alles en niets hetzelfde is. Zelf staat daar gelijk aan alles en niets. Zelf heeft (nog) geen identiteit.
Hier zie je mijn zelfje. Van mij dus hè...

Naar Burlingame

Op weg naar Burlingame voor de eerste officiële workshop van de Davis Autism Approach, het logische vervolg op het werk dat we in Kaikoura hebben gedaan.
Reizen, je geliefden achterlaten, boven de wolken vliegen terwijl je worstelt met gespen, kussentjes en snoeren. Weer geen tijd om te slapen in het vliegtuig. Zoveel films die ik wil zien. Ik begin met Gypsy Caravan, in Romany met Engelse ondertitels. En dan is daar ineens Esma op mijn scherm. Esma Redzepova, Queen of the gypsies. Ze zingt: 'djelem,djelem lungo ne dromeja..'. ik reis, ik reis langs eindeloze wegen... En de Hajduks, de 'band of brigants'. 'Don't let me suffer life without beauty.' Daar kan ik weer even mee toe.
Op de foto het uitzicht uit het hotel op de baai en op de aanvliegroute van de vliegtuigen naar SFAirport. Iedere minuut zie je een vliegtuig dalen en een opstijgen. Zoekplaatje.