wetsuit

Dit wassem dan, de wetsuit...

Inspiratie

Nu komt het stadium van de napret. Alle inspiratie die ik heb opgedaan begint nu langzaam door te sijpelen. Dat zal nog wel even doorgaan. Creatieve ideeën warrelen door mijn brein, zowel als ik slaap als wanneer ik wakker ben. Nu de jetlag gezakt is, voel ik me weer stabiel genoeg om mijn praktische kant erop los te laten. Kost alleen tijd hè, om iets te doen...denken gaat altijd sneller. Eerst rust in de tent...en dan hup, aan de gang. Zo'n walvis doet het zelfde: ligt een tijdje aan de oppervlakte te dagdromen, te verteren en uit te rusten, en dan hup...staart de lucht in en duiken maar!

Inspiratie

Eigenlijk heb ik niet veel verteld over het werk dat we gedaan hebben. Ron Davis heeft al heel lang het plan een speciaal programma voor autisme te maken. In experimentele vorm is er al mee gewerkt in Nieuw Zeeland, door Lorna Timms die ook counselor is. Ze heeft gewerkt met het zoontje van een koekfabrikant, die zo enthousiast is geworden dat hij zelfs een trustfonds voor dyslexie heeft opgericht.
We hebben met een groepje verder gewerkt aan het programma, en wat er uit is gekomen is voor mij heel bruikbaar. We moeten er nu in de praktijk mee aan de gang. En dan evalueren.
In oktober komt het boek van Ron Davis over autisme uit.
Op de foto enkele deelnemers: vlnr Cathy Dodge Smith ( Canada), Ana Lima (Brazilië), Ron Davis (USA) en Lot Blom ( Nederland).

Jetlag is een vorm van dyslexie

Je reist naar de andere kant van de aardbol, de onderkant zeg maar. Hier is het bijna zomer...daar is het bijna winter. Dat merk je het meest aan de korte dagen. Zon vroeg onder en laat op. De sterren staan ook allemaal andersom, en de poolster, onze enige houvast in dit bestaan, is niet te zien. Ze spreken daar alle klinkers andersom uit, en rijden aan de linkerkant van de weg. Wat overigens tot voordeel heeft dat je alle zeehonden die links van de weg zitten, goed ziet zitten. En als je net een beetje aan gewend bent aan alle omkeringen, ga je weer terug. Vertrek op maandag 14 mei ‘s avonds om half tien. Tenminste dat denk je, maar je komt maandagmiddag (ook 14 mei) rond lunchtijd in Los Angeles aan. Als je gewoon doorvliegt die kant op, ga je dan steeds verder terug in de tijd?
Als diner kreeg je een klef sneetje toast en als ontbijt heb je een stevige warme maaltijd verorberd. In fast mode nog een dag en een nacht door, en dan sta je plotseling vroeg in de ochtend, maar nu is het dinsdag, in Londen. Je probeert nog te tellen hoevaak je je schoenen hebt moeten uitdoen en je tas in en uit hebt moeten pakken, maar je hebt nu inmiddels ook dyscalculie gekregen, tellen gaat niet meer. Vervelen gaat uitstekend op zo’n luchthaven. Flink verveeld dus. Gelukkig wordt ik opgehaald in Nederland. Het is hier niet zo warm meer als toen ik wegging. Is het nou winter of zomer? Heeft Superman daar geen last van als hij rondjes om de aarde draait? En gaat de terugweg soms sneller omdat je met de draaing van de aarde meevliegt? Of heb je dan gewoon wind mee?

laatste dag

Dit was nog een foto van de whale watch gisteren.
Vandaag hebben we de hele dag een filmploeg over de vloer en ik ben alweer gefilmd, samen met Ron werkend aan een kleimodel. Begin ervaring te krijgen met dat soort dingen. We hebben een mooi programma samengesteld onder het motto: een structuur maken die autistische mensen instaat stelt volledig deel te nemen aan het leven. Als de nederlandse vertaling uitkomt zal ik wel veel aan de bewoordingen moeten sleutelen vrees ik.
Straks inpakken...het zal niet passen, dat weet ik nu al. Lieve mensen ik kijk er naar uit jullie allemaal weer te zien.
ET go home...

Dit is Gypsy, het paard waarop ik twee uur door dit prachtige landschap heb gereden.
Vanmorgen vroeg heb ik een boottocht gemaakt naar een plek in de oceaan waar de walvissen zijn, en ik heb twee echte walvissen gezien. Ongelofelijk, wat een kanjers. Ik heb er geen foto's van, maar het was heel indrukwekkend. Ik denk dat iedereen het zich wel kan voorstellen. Nog meer dolfijnen gezien, en daarna dus het paardrijden. Gisteravond hebben we de nachtelijke sterrenhemel bekeken van af een hoger punt in de bergen. Best gek, hier op het zuidelijk halfrond zie je de poolster niet!
We maken heel lange werkdagen, dus de tijd die ik over heb, moet ik benutten. Ik geloof dat ik nu zo'n beetje alle excursies heb gedaan die ik wilde doen. Ik heb alleen geen tijd gehad voor de jacuzi...

De kinderen van de Hapukuschool

De Hapukuschool is een klein schooltje waar ook in Maori wordt lesgegeven. Het schoolsysteem hier zit niet vastgebakken aan eeuwenoude schoolwetten, dus er kan hier nog vanalles gebeuren vanuit particulier initiatief. De kinderen kwamen gisteren Maori liedjes voor ons zingen, en de ouders hadden traditioneel eten bereid in een kuil in de grond. Dit was geen touristische actie... het was speciaal voor ons bedoeld.
Het meest indrukwekkend vond ik gisteren dat we zo gastvrij werden ontvangen in de huiskamer van Morris, onze Maori gids.
Hij was trouwens heel verbaasd te horen dat we in Nederland ook nog bossen en natuurgebieden hebben. Dat leek hem niet mogelijk als er zoveel mensen op een plek wonen. Op zo'n moment weet je niet of je nou trots moet zijn op die paar bomen die wij nog hebben, of je moet schamen. Een ding is zeker: van het milieubeleid in Nieuw Zeeland kan de hele wereld wat leren!

Rua in Maoriland

Vanmiddag hebben we de heilige plaatsen van de Maori bezocht. Heel bijzonder dat de gids zei dat de aarden wallen die vroeger rond de Maoridorpen lagen als verdediging, ook door de Hollanders werden gebruikt. Hij wist niet wie er mee was begonnen... Ik zal het in Retranchement, Zeeuws Vlaanderen eens gaan vragen. Daar heb je nog Wallen in de oorspronkelijke staat. We gingen thee drinken bij de gids thuis. De vrouwen gingen in alles voor. Ze leken zo van een schilderij van Gauguin te zijn gestapt. Vervolgens nog een tour door de bushbush, waarbij ons alle medicinale planten werden aangewezen. Gigantische bomen die honderden jaren oud waren. Dit was een heel bijzonder plekje. Heel indrukwekkend hoe hier met de natuur wordt omgegaan. En niet alleen door de Maori.
Ik heb ook een Maori naam gekregen: Rua, dat betekent standvastigheid en waarheid. Past wel bij me vind ik.
Nu krijgen we nog zingende Maorikinderen en een Maori diner. Tot morgen!

Dusky delphins

Hier zie je de dolfijnen tikkertje spelen.

Zwemmen met de dolfijnen

Dat wilde ik persé doen, zwemmen met dolfijnen. Maar ik was doodsbang, want ik kan helemaal niet snorkelen. Ademhalen is nu eenmaal niet mijn sterkste kant.
Bij aankomst in het 'dolfijnencentrum' werden we meteen in een wetsuit gehesen. Wat een toestand! En sloffen en flippers en een muts en handschoenen. Nou nou nou... En dan dan masker en die snorkel... Wat was ik begonnen. We kregen nog een voorlichtingsfilmpje over het hele gebeuren, dat ook niet erg geruststellend was, maar we leerden in ieder geval hoe we een noodsignaal konden geven. Het leek me niet dat ze dan tijd genoeg zouden hebben om mijn in de diepte verdwijnende persoon nog uit het water te halen, maar niets kon me nu nog tegen houden.
Toen ik het ijskoude oceaanwater ingleed, gebeurde natuurlijk precies waar ik bang voor was geweest. Ik kreeg zeewater binnen inplaats van lucht en raakte in paniek. En het rare is dat je in zo'n wetsuit blijft drijven, dus als je wilt watertrappen om je hoofd boven water te houden flappen je benen naar boven en gaat je hoofd onder water. Toen zag ik ineens een dolfijn...en ik kalmeerde meteen. Dat wilde ik niet missen. Niet zeuren maar snorkelen, was het motto. Zo heb ik in alle rust bijna een half uur in de ijskoude zee tussen deze prachtige dieren gezwommen... die zich natuurlijk reuze vermaakt hebben met mijn gestuntel.

Hard werken

Ja, daar kwam ik eigenlijk voor. Werken aan het nieuwe autisme-programma van Ron Davis. Met een internationaal gezeldschap. Er zijn mensen uit Engeland, de Verenigde Staten, Canada, Brazilië, Nieuw Zeeland, Australië en Israël. En ik dan uit Nederland. Heerlijk om met een kleine groep professionals aan dit nieuwe programma te werken. Ron is blij, hij wilde dit al heel lang doen. Voor hem is het heel persoonlijk. Het is zijn levenswerk. Ik hoop dat ik het resultaat van deze bijeenkomst in concrete vorm mee naar huis kan nemen.
De werkdagen zijn heel vermoeiend, maar daarna hebben we heerlijke diners en een heerlijk haardvuur om bij na te kletsen.

Zonsopgang

Zo word ik hier wakker in deze boomhut. Omdat er geen inkijk is, hoef ik de gordijnen niet dicht te doen en word ik letterlijk door de zonnestralen gewekt!

Goed aangekomen

Dit is de plek waar ik nu zit met mijn laptop. Ik ben goed aangekomen. Het voelt wel heel raar dat ik nu bijna een dag verder zit dan de mensen thuis.
De reis was echt ellendig, steeds je tas in en uitpakken en je schoenen aan en uit doen, en dan helemaal uitgedroogd raken in het vliegtuig. Maar ik heb nu wel bijna alle films gezien die ik dit jaar gemist had, en de rest kan ik op de terugweg nog zien.
De boomhut is veel luxueuzer dan ik had verwacht...geen touwladder te bekennen. Wel een jacuzi en een open haard. En een fantastisch uitzicht natuurlijk op de Kaikura Mountains en in de verte de zee.