Dat wilde ik persé doen, zwemmen met dolfijnen. Maar ik was doodsbang, want ik kan helemaal niet snorkelen. Ademhalen is nu eenmaal niet mijn sterkste kant.
Bij aankomst in het 'dolfijnencentrum' werden we meteen in een wetsuit gehesen. Wat een toestand! En sloffen en flippers en een muts en handschoenen. Nou nou nou... En dan dan masker en die snorkel... Wat was ik begonnen. We kregen nog een voorlichtingsfilmpje over het hele gebeuren, dat ook niet erg geruststellend was, maar we leerden in ieder geval hoe we een noodsignaal konden geven. Het leek me niet dat ze dan tijd genoeg zouden hebben om mijn in de diepte verdwijnende persoon nog uit het water te halen, maar niets kon me nu nog tegen houden.
Toen ik het ijskoude oceaanwater ingleed, gebeurde natuurlijk precies waar ik bang voor was geweest. Ik kreeg zeewater binnen inplaats van lucht en raakte in paniek. En het rare is dat je in zo'n wetsuit blijft drijven, dus als je wilt watertrappen om je hoofd boven water te houden flappen je benen naar boven en gaat je hoofd onder water. Toen zag ik ineens een dolfijn...en ik kalmeerde meteen. Dat wilde ik niet missen. Niet zeuren maar snorkelen, was het motto. Zo heb ik in alle rust bijna een half uur in de ijskoude zee tussen deze prachtige dieren gezwommen... die zich natuurlijk reuze vermaakt hebben met mijn gestuntel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten