Toronto, Listening Centre

Hier kom ik altijd graag. Een bijzondere plek. Het werk dat hier wordt gedaan is heel belangrijk en toch zijn de mensen die het doen heel bescheiden. Heerlijk om ze weer te zien. Ook weer nieuwe contacten gelegd.

Cádiz, op de rand van de wereld

Cádiz, waar twee werelden in elkaar overlopen in de Atlantische oceaan. Magische plek waar in de oudheid al mensen gefascineerd naar de oceaan hebben staat kijken en bedachten dat ze hier gingen bouwen. Niet alleen werelden, ook werkelijkheden raken elkaar hier. Een krachtpunt in de matrix, dat voel ik.

San Francisco Airport

In het zonnetje nog wat lezen, en gewoon lekker buiten zijn. Straks moet ik weer twaalf uur in het vliegtuig zuurstof uit blik zitten happen. Ik moet zeggen het went wel. Sinds ik naar Nieuw Zeeland ben gevlogen is elke reis die korter is, een makkie.
San Francisco Airport heeft een bijzondere architectuur. Speelse, vloeiende lijnen, maar ook strakke vlakken. Ontspannen sfeer. Past bij de stad. Hier kom ik nog wel eens terug... al was het alleen maar om nog een keer in dat MSG-vrije Chinese restaurant te eten.

Beelddenken aan zee

Heb vanmiddag in het museum de Denker van Rodin gezien en zit hier nog een beetje na te denken. Op de achtergrond zakt de zon in de oceaan. Ik zit in het Cliffhouse. Iets verder om de hoek begint de baai. Deze plek hoort tot de leukste uithoeken in de wereld.
Gisteren ben ik op Alcatraz geweest. Dat zet je ook aan het denken... Prachtig eilandje, mooie natuur en dan die idiote gevangenis erop. Daar hadden ze niets anders te doen dan denken. Op de tape van de audiotour vertelde een gevangene dat hij zich bezighield door te visualiseren. Hij kon alles voor zich zien wat hij maar wilde.
Die Denker van Rodin, gevangen in zijn onwrikbare lijf, zit die dat ook te doen?

Make love not war

Als oudere jongere en latente hippie moest ik natuurlijk Haight-Ashbury zien, de wijk waar de flowerpower zo'n beetje is begonnen. Zowaar nog een 'make love not war' sticker op de kop getikt. Zo'n sticker heb ik ooit, toen ik nog op het gymnasium zat, op een affiche van het leger geplakt, die op het bord in de hal hing. De rector was woedend en daagde de jongeman die dat gedaan had uit zich voor de hele school te verantwoorden. Toen hij eindelijk geloofde dat dat kleine meisje met die vlechtjes uit de eerste klas het had gedaan, was hij wel zo sportief me de speech te laten houden. Ik kwam nauwelijks boven het spreekgestoelte uit, maar hield een vurig pleidooi tegen de oorlog!

Het geluid van de tram

Het werk zit er weer op, en we gaan nog een paar dagen naar San Francisco. Het eerste wat ik doe is een ritje met de kabeltram. Niet te geloven hoe steil dat ding omhoog kan. Wat een gekke stad, zo op die heuvels gebouwd. Als je dan aan de haven komt, de Marina, dan begrijp je wel waarom ze daar zijn gaan bouwen. Wat een uitzicht! We hebben regen en storm, maar tussen de de buien door is de hemel prachtig.
Voor liefhebbers van oude trams is dit het paradijs! Niet alleen de kabeltrams zijn oud, maar er zijn ook lijnen waar oude trams uit de hele wereld rijden. De geur, de kleur van het hout en vooral het geluid van de bel voeren me terug naar de tijd dat ik met de tram naar school ging, in Den Haag. Ik was toen zes jaar en de stad was groot, onbekend en toch een beetje van mij. Net als San Francisco nu.

Mijn zelfje

Autisme komt eigenlijk van het woord 'eautos' dat 'zelf' betekent. Maar eigenlijk is een autist zich niet bewust van dat 'zelf', een autist leeft in een wereld waar alles en niets hetzelfde is. Zelf staat daar gelijk aan alles en niets. Zelf heeft (nog) geen identiteit.
Hier zie je mijn zelfje. Van mij dus hè...

Naar Burlingame

Op weg naar Burlingame voor de eerste officiële workshop van de Davis Autism Approach, het logische vervolg op het werk dat we in Kaikoura hebben gedaan.
Reizen, je geliefden achterlaten, boven de wolken vliegen terwijl je worstelt met gespen, kussentjes en snoeren. Weer geen tijd om te slapen in het vliegtuig. Zoveel films die ik wil zien. Ik begin met Gypsy Caravan, in Romany met Engelse ondertitels. En dan is daar ineens Esma op mijn scherm. Esma Redzepova, Queen of the gypsies. Ze zingt: 'djelem,djelem lungo ne dromeja..'. ik reis, ik reis langs eindeloze wegen... En de Hajduks, de 'band of brigants'. 'Don't let me suffer life without beauty.' Daar kan ik weer even mee toe.
Op de foto het uitzicht uit het hotel op de baai en op de aanvliegroute van de vliegtuigen naar SFAirport. Iedere minuut zie je een vliegtuig dalen en een opstijgen. Zoekplaatje.

Terug naar Las Vegas

Terug naar Las Vegas. ET gaat weer home. Terug naar het vliegveld dat zich heel bespottelijk midden in de stad bevindt. Dit is de enige plaats ter wereld waar dat geen problemen geeft. Door het voortdurende gerinkel en getingel van de gokapparaten is er zoveel geluid in de lucht dat je geen last hebt van de overvliegende vliegtuigen. Alles maakt hier lawaai. Een mooie plek om mijn ideeën over luisteren voor beelddenkers te lanceren.

Sedona, Red Rock country

De rode rotsen van Sedona waarvan gezegd wordt dat zich hier het hartchakra van de aarde bevindt. Veel warmrood en oker, en een vredige sfeer. De rode rotsen liggen in een wijde kring verspreid om het stadje heen. Een magisch uitzicht. Daar gaat je hart wel van kloppen, ja.

Grand Canyon

Dit is de Kolb-studio die aan de rand van de Grand Canyon hangt. Gebouwd door de gebroeders Kolb die als eersten hier foto's kwamen nemen van dit overweldigende landschap.
Ik vind het heel bijzonder om hier te zijn. Ook moet ik er steeds aan denken dat de walvissen die ik in Kaikoura heb gezien, daar zwemmen omdat er zich in de oceaanbodem een kloof zo groot als de Grand Canyon bevindt. In de diepte van die kloof houden de walvissen zich graag op. Nu ik hier bij de bovengrondse Grand Canyon sta moet ik toch wel even aan die walvissen denken. Het is hier zo groot dat je een walvis voor een haring aan zou zien.

Route 66

Route 66 is precies wat je ervan verwacht: een weids, kaal landschap met rotsformaties in de verte. Tot aan de horizon zie je de weg voor je en op een enkele Harley Davidson na ben je de enige weggebruiker.

Luisteren voor beelddenkers

Mijn eigen presentatie over 'Enhancing Listening Skills' was geslaagd. Het luisteren voor beelddenkers bleek voor velen een eye opener. Ook de techniek liet me niet in de steek, dus ik was heel tevreden.
's Avonds was de Talentshow, zeg maar Bonte Avond. The Dutch girls hadden een gekke act als Volendammer meisjes die zongen hoe Berend Botje Amerika had ontdekt omdat hij zo dyslectisch was dat hij verdwaalde. Jan Klaassen kwam ook nog en gaf Ron Davis een antiquarische uitgave van Treasure Island, voor hem heel bijzonder, want dat was het eerste boek dat hij ooit van het begin tot het eind uitlas.
Vanavond wezen shoppen in the Venetian. Nou ja shoppen... net doen alsof dan.
Morgen de laatste dag van het Symposium. Als het werk erop zit maken we nog een kort tripje over Route 66 naar de Grand Canyon.

Weer een nieuwe reis, deze keer naar Las Vegas

Naar het Symposium 2007 van de Davis Dyslexia Association International.
Las Vegas was leuker, erger, groter, heftiger dan ik ooit had kunnen denken. Je waant je in een stad op een andere planeet. Gelukkig zagen we meteen bij aankomst al een bord met Hans Klok erop, waarna we ons meteen thuis konden voelen. Bovendien had mijn grote idool Johnny Halliday hier ooit rondgelopen en zelfs opgetreden... dat doet je toch wat. Maar ja we kwamen natuurlijk voor het werk en dat begon 's ochtends al vroeg. Voor je ontbijt moest je eerst door het casino, maar dat mocht de pret niet drukken. Het ontbijt was ook al groter en heftiger dan ik had verwacht en na ons weer door de gokmachines te hebben geworsteld konden we aan ons Symposium beginnen. Eerst vertelde Ron over zijn Autism Approach en deed verslag van het werk in Kaikoura. Het wordt een mooi programma, en in februari start de opleiding in Burlingame. 's Middags gaf Sharon Pfeiffer een update van haar Davis schoolprogramma.
Fantastisch om collega's en vrienden van over de hele wereld te ontmoeten.

Met de trein naar St Truiden in België

Dit weekend reisde ik met de trein naar St Truiden in België, waar de Tomatis Today conferentie gehouden werd in het schitterende Atlantis Centrum van Jozef Vervoort. Veel collega's ontmoet. Morana Petrofski van het Listening Centre in Toronto was er ook. Veel nieuwe informatie gekregen en nieuwe apparatuur aangeschaft.

wetsuit

Dit wassem dan, de wetsuit...

Inspiratie

Nu komt het stadium van de napret. Alle inspiratie die ik heb opgedaan begint nu langzaam door te sijpelen. Dat zal nog wel even doorgaan. Creatieve ideeën warrelen door mijn brein, zowel als ik slaap als wanneer ik wakker ben. Nu de jetlag gezakt is, voel ik me weer stabiel genoeg om mijn praktische kant erop los te laten. Kost alleen tijd hè, om iets te doen...denken gaat altijd sneller. Eerst rust in de tent...en dan hup, aan de gang. Zo'n walvis doet het zelfde: ligt een tijdje aan de oppervlakte te dagdromen, te verteren en uit te rusten, en dan hup...staart de lucht in en duiken maar!

Inspiratie

Eigenlijk heb ik niet veel verteld over het werk dat we gedaan hebben. Ron Davis heeft al heel lang het plan een speciaal programma voor autisme te maken. In experimentele vorm is er al mee gewerkt in Nieuw Zeeland, door Lorna Timms die ook counselor is. Ze heeft gewerkt met het zoontje van een koekfabrikant, die zo enthousiast is geworden dat hij zelfs een trustfonds voor dyslexie heeft opgericht.
We hebben met een groepje verder gewerkt aan het programma, en wat er uit is gekomen is voor mij heel bruikbaar. We moeten er nu in de praktijk mee aan de gang. En dan evalueren.
In oktober komt het boek van Ron Davis over autisme uit.
Op de foto enkele deelnemers: vlnr Cathy Dodge Smith ( Canada), Ana Lima (Brazilië), Ron Davis (USA) en Lot Blom ( Nederland).

Jetlag is een vorm van dyslexie

Je reist naar de andere kant van de aardbol, de onderkant zeg maar. Hier is het bijna zomer...daar is het bijna winter. Dat merk je het meest aan de korte dagen. Zon vroeg onder en laat op. De sterren staan ook allemaal andersom, en de poolster, onze enige houvast in dit bestaan, is niet te zien. Ze spreken daar alle klinkers andersom uit, en rijden aan de linkerkant van de weg. Wat overigens tot voordeel heeft dat je alle zeehonden die links van de weg zitten, goed ziet zitten. En als je net een beetje aan gewend bent aan alle omkeringen, ga je weer terug. Vertrek op maandag 14 mei ‘s avonds om half tien. Tenminste dat denk je, maar je komt maandagmiddag (ook 14 mei) rond lunchtijd in Los Angeles aan. Als je gewoon doorvliegt die kant op, ga je dan steeds verder terug in de tijd?
Als diner kreeg je een klef sneetje toast en als ontbijt heb je een stevige warme maaltijd verorberd. In fast mode nog een dag en een nacht door, en dan sta je plotseling vroeg in de ochtend, maar nu is het dinsdag, in Londen. Je probeert nog te tellen hoevaak je je schoenen hebt moeten uitdoen en je tas in en uit hebt moeten pakken, maar je hebt nu inmiddels ook dyscalculie gekregen, tellen gaat niet meer. Vervelen gaat uitstekend op zo’n luchthaven. Flink verveeld dus. Gelukkig wordt ik opgehaald in Nederland. Het is hier niet zo warm meer als toen ik wegging. Is het nou winter of zomer? Heeft Superman daar geen last van als hij rondjes om de aarde draait? En gaat de terugweg soms sneller omdat je met de draaing van de aarde meevliegt? Of heb je dan gewoon wind mee?

laatste dag

Dit was nog een foto van de whale watch gisteren.
Vandaag hebben we de hele dag een filmploeg over de vloer en ik ben alweer gefilmd, samen met Ron werkend aan een kleimodel. Begin ervaring te krijgen met dat soort dingen. We hebben een mooi programma samengesteld onder het motto: een structuur maken die autistische mensen instaat stelt volledig deel te nemen aan het leven. Als de nederlandse vertaling uitkomt zal ik wel veel aan de bewoordingen moeten sleutelen vrees ik.
Straks inpakken...het zal niet passen, dat weet ik nu al. Lieve mensen ik kijk er naar uit jullie allemaal weer te zien.
ET go home...

Dit is Gypsy, het paard waarop ik twee uur door dit prachtige landschap heb gereden.
Vanmorgen vroeg heb ik een boottocht gemaakt naar een plek in de oceaan waar de walvissen zijn, en ik heb twee echte walvissen gezien. Ongelofelijk, wat een kanjers. Ik heb er geen foto's van, maar het was heel indrukwekkend. Ik denk dat iedereen het zich wel kan voorstellen. Nog meer dolfijnen gezien, en daarna dus het paardrijden. Gisteravond hebben we de nachtelijke sterrenhemel bekeken van af een hoger punt in de bergen. Best gek, hier op het zuidelijk halfrond zie je de poolster niet!
We maken heel lange werkdagen, dus de tijd die ik over heb, moet ik benutten. Ik geloof dat ik nu zo'n beetje alle excursies heb gedaan die ik wilde doen. Ik heb alleen geen tijd gehad voor de jacuzi...

De kinderen van de Hapukuschool

De Hapukuschool is een klein schooltje waar ook in Maori wordt lesgegeven. Het schoolsysteem hier zit niet vastgebakken aan eeuwenoude schoolwetten, dus er kan hier nog vanalles gebeuren vanuit particulier initiatief. De kinderen kwamen gisteren Maori liedjes voor ons zingen, en de ouders hadden traditioneel eten bereid in een kuil in de grond. Dit was geen touristische actie... het was speciaal voor ons bedoeld.
Het meest indrukwekkend vond ik gisteren dat we zo gastvrij werden ontvangen in de huiskamer van Morris, onze Maori gids.
Hij was trouwens heel verbaasd te horen dat we in Nederland ook nog bossen en natuurgebieden hebben. Dat leek hem niet mogelijk als er zoveel mensen op een plek wonen. Op zo'n moment weet je niet of je nou trots moet zijn op die paar bomen die wij nog hebben, of je moet schamen. Een ding is zeker: van het milieubeleid in Nieuw Zeeland kan de hele wereld wat leren!

Rua in Maoriland

Vanmiddag hebben we de heilige plaatsen van de Maori bezocht. Heel bijzonder dat de gids zei dat de aarden wallen die vroeger rond de Maoridorpen lagen als verdediging, ook door de Hollanders werden gebruikt. Hij wist niet wie er mee was begonnen... Ik zal het in Retranchement, Zeeuws Vlaanderen eens gaan vragen. Daar heb je nog Wallen in de oorspronkelijke staat. We gingen thee drinken bij de gids thuis. De vrouwen gingen in alles voor. Ze leken zo van een schilderij van Gauguin te zijn gestapt. Vervolgens nog een tour door de bushbush, waarbij ons alle medicinale planten werden aangewezen. Gigantische bomen die honderden jaren oud waren. Dit was een heel bijzonder plekje. Heel indrukwekkend hoe hier met de natuur wordt omgegaan. En niet alleen door de Maori.
Ik heb ook een Maori naam gekregen: Rua, dat betekent standvastigheid en waarheid. Past wel bij me vind ik.
Nu krijgen we nog zingende Maorikinderen en een Maori diner. Tot morgen!

Dusky delphins

Hier zie je de dolfijnen tikkertje spelen.

Zwemmen met de dolfijnen

Dat wilde ik persé doen, zwemmen met dolfijnen. Maar ik was doodsbang, want ik kan helemaal niet snorkelen. Ademhalen is nu eenmaal niet mijn sterkste kant.
Bij aankomst in het 'dolfijnencentrum' werden we meteen in een wetsuit gehesen. Wat een toestand! En sloffen en flippers en een muts en handschoenen. Nou nou nou... En dan dan masker en die snorkel... Wat was ik begonnen. We kregen nog een voorlichtingsfilmpje over het hele gebeuren, dat ook niet erg geruststellend was, maar we leerden in ieder geval hoe we een noodsignaal konden geven. Het leek me niet dat ze dan tijd genoeg zouden hebben om mijn in de diepte verdwijnende persoon nog uit het water te halen, maar niets kon me nu nog tegen houden.
Toen ik het ijskoude oceaanwater ingleed, gebeurde natuurlijk precies waar ik bang voor was geweest. Ik kreeg zeewater binnen inplaats van lucht en raakte in paniek. En het rare is dat je in zo'n wetsuit blijft drijven, dus als je wilt watertrappen om je hoofd boven water te houden flappen je benen naar boven en gaat je hoofd onder water. Toen zag ik ineens een dolfijn...en ik kalmeerde meteen. Dat wilde ik niet missen. Niet zeuren maar snorkelen, was het motto. Zo heb ik in alle rust bijna een half uur in de ijskoude zee tussen deze prachtige dieren gezwommen... die zich natuurlijk reuze vermaakt hebben met mijn gestuntel.

Hard werken

Ja, daar kwam ik eigenlijk voor. Werken aan het nieuwe autisme-programma van Ron Davis. Met een internationaal gezeldschap. Er zijn mensen uit Engeland, de Verenigde Staten, Canada, Brazilië, Nieuw Zeeland, Australië en Israël. En ik dan uit Nederland. Heerlijk om met een kleine groep professionals aan dit nieuwe programma te werken. Ron is blij, hij wilde dit al heel lang doen. Voor hem is het heel persoonlijk. Het is zijn levenswerk. Ik hoop dat ik het resultaat van deze bijeenkomst in concrete vorm mee naar huis kan nemen.
De werkdagen zijn heel vermoeiend, maar daarna hebben we heerlijke diners en een heerlijk haardvuur om bij na te kletsen.

Zonsopgang

Zo word ik hier wakker in deze boomhut. Omdat er geen inkijk is, hoef ik de gordijnen niet dicht te doen en word ik letterlijk door de zonnestralen gewekt!

Goed aangekomen

Dit is de plek waar ik nu zit met mijn laptop. Ik ben goed aangekomen. Het voelt wel heel raar dat ik nu bijna een dag verder zit dan de mensen thuis.
De reis was echt ellendig, steeds je tas in en uitpakken en je schoenen aan en uit doen, en dan helemaal uitgedroogd raken in het vliegtuig. Maar ik heb nu wel bijna alle films gezien die ik dit jaar gemist had, en de rest kan ik op de terugweg nog zien.
De boomhut is veel luxueuzer dan ik had verwacht...geen touwladder te bekennen. Wel een jacuzi en een open haard. En een fantastisch uitzicht natuurlijk op de Kaikura Mountains en in de verte de zee.

De rode stip is Kaikura, waar de Hapuku Lodge ligt. Ik reis over Los Angeles en Wellington naar Christchurch. Dan nog een paar uur met de bus naar Kaikura. De vliegreis duurt ongeveer 23 uur, dus ik zal bij aankomst wel behoorlijk gaar zijn. Maar die boomhut maakt het weer helemaal goed natuurlijk. Dan tien dagen aan het werk met Ron, zijn zoon Ray en nog een paar mensen.

Lot's boomhut

Inpakken

Het is snikheet en ik moet warme kleren inpakken. Volgende week ben ik in Nieuw Zeeland en daar is het winter aan het worden. Lastig hoor. Van dat hele kleine tasje dat ik deze keer wil meenemen zal wel niets komen.
Ik ga naar Kaikura, Nieuw Zeeland, omdat ik door Ron Davis ben uitgenodigd om deel te nemen aan the Seed of Genius Retreat, waar we de concepten uit zijn volgende boek, 'The Gift of Autism: Nurturing the Seed of Genius' gaan verkennen.
De Retreat wordt gehouden in de Hapuku Lodge in Kaikura, Nieuw Zeeland.